Arun Sur Sdei Hollang!!

Goodmorning Holland!!
Lieve allemaal,
Daar ben ik weer :-) Pfff, waar zal ik eens beginnen met vertellen?
Afgelopen weekend was het groot festival in Cambodia: Pchum Ben, het voorouder-feest. Iedereen gaat naar de tempel en er is veel eten en gezelligheid (beetje als Kerst bij ons). Omdat het festival in een weekend viel, werd dit door de week gecompenseerd. Oftewel: maandag en dinsdag was ik lekker vrij :-)
Dit weekend ben ik met een paar andere volunteers naar Battambang geweest. Een schattig, ietwat slaperig stadje, in oude Frans koloniale sferen. Heerlijk om even de toerist uit te kunnen hangen, lekker veel foto's gemaakt en gerelaxed. Voor maandag was ik uitgenodigd door mn baas om met zijn familie het Pchum Ben festival te vieren. Om 7 uur begonnen we de 2 jeeps in te laden: veel eten en veel mensen moesten mee... Eerst gingen we naar de heilige berg waar een grote tempel stond. Daar ging de familie bidden en kon ik ondertussen mooi ff wat foto's maken van de schitterende omgeving. Na het bidden hebben we een tocht gemaakt door de jungle, richting de bron van de Siem Reap rivier. Echt bizar om ineens bij zo'n bron te staan: super helder water komt gewoon uit de grond omhoog geborreld. Vervolgens gingen we een plekje zoeken voor picknick. Dat is echt de favoriete bezigheid van Cambodi: picknicken! Er worden wat kleedjes uitgerold en vervolgens wordt er een enorme hoeveelheid aan eten uitgestald. Na het eten gingen we zwemmen bij de waterval. Echt een machtig mooie waterval!! Heerlijk ff dat koude water. Gelukkig had ik ergens gelezen dat Cambodi altijd met al hun kleren aan zwemmen, dus ik had extra kleren meegenomen en mn bikini thuis gelaten.
Dinsdag had ik een heerlijk relaxed dagje thuis. Goed om even helemaal op te laden en alle indrukken te verwerken.
Woensdag tot en met vrijdag heel heel heel erg hard gewerkt (werkdagen van 10 a 11 uur). Het begon woensdag toen ik in de village een meisje zag..ze zag eruit als 5 jaar maar bleek al ongeveer 13 jaar te zijn (de meeste cambodi weten niet precies hoe oud ze zijn). Ze had hoge koorts, haar hartslag ging als een dolle en ze zag er enorm uitgeput uit. Dus hup, achterop de moto en naar Angkor Children Hospital. Toen bleek dat ze daar nog steeds aan het compenseren waren voor Pchum Ben festival, dus er was maar 1 dokter voor het hele ziekenhuis.... Gelukkig heeft Odum een vriendje in het ziekenhuis werken, dus die heeft ons af en toe laten voordringen. Uiteindelijk bij de dokter: meisje heeft longontsteking (waarvoor ze anti-biotica heeft gekregen) en een hart-afwijking, dus moesten we de volgende dag terugkomen om een cardioloog te zien. Om een heel lang verhaal (van veel wachten, van hot naar her lopen en nog maar weer eens wachten, af en toe ff stiekem gluren op de kinder-ic en nog maar weer eens wachten) kort te maken: cardioloog maakte een echo van het hart en toen zag ik al meteen waar ik bang voor was: een groot gat in haar hart (voor de medici onder ons: groot vsd met beginnende pulmonale hypertensie.) Dit meisje moet binnen een jaar geopereerd worden, anders overlijdt ze. Nou, je raadt het al: er staan nog zo ongeveer 1.000 kids op dezelfde wachtlijst en er zijn geen hart-chirurgen.. Af en toe komt er een team uit Singapore opereren, maar het is niet bekend wanneer ze weer komen en of dit meisje dan hoog genoeg op de priority-list staat. De cardioloog heeft me beloofd, dat als ik een hart-chirurgisch team kan regelen, dat dit meisje dan als 1e wordt geopereerd. DUS...: ken je/ ben je een kinder-hartchirurg: ik weet nog wel een leuke vakantie-bestemming voor je ;-) (even serieus: als je iemand kent die hierin geinteresseerd is: please let me know!!)
Vrijdag zijn we weer naar de outback gegaan. Andere regio dan vorige week. Zo mogelijk nog armoediger. Eerst heb ik les gegeven aan de dorps-notabelen (de chief, teachers en wat dorps-oudsten). Ik vraag in mn lessen altijd op welke manier ze alledaagse gezondheids problemen oplossen (zoals bijvoorbeeld: wat doen jullie als iemand flauwvalt, of wat smeer je op een open wond). De meest bizarre antwoorden krijg je dan... Tandpasta en benzine zijn erg geliefde middelen om op open wonden te smeren...
Na de lunch is het gewoonte om even te rusten. Ik zag echter tijdens de lunch de rij wachtenden voor de health check steeds groter worden, dus ik heb maar even een cambodiaanse regel gebroken en gezegd dat ik meteen aan de slag wilde. In 3 uur tijd ongeveer 60 patienten voor mn neus gehad. Flink doorwerken dus. Een aantal zeer schrijnende gevallen: kindje van 1,5 jr, zag eruit als een 5 maanden oude baby, slap,futloos, zwaar ondervoed. Heb geprobeerd er wat ors en vitamines in te krijgen en moeder geinstrueerd, maar ik ben bang dat dit kindje er volgende week niet meer is. Een oude man met enorm hoge koorts en reutelende longen (longontsteking? malaria?) zou eigenlijk naar het ziekenhuis moeten, maar er is geen geld en geen vervoer. Dus maar flink wat paracetamol en vitamine C meegegeven. En uiteindelijk ook nog een jongetje van jaar of 10 (denk ik) die kwam met buikpijn en vermoeidheids-klachten. Hij kwam alleen, zat onder de brandwonden, blauwe plekken en gekke wondjes, keek niemand aan en sprak heel erg zachtjes. Nou, je hoeft geen expert te zijn om te raden dat hier sprake is van kinder-mishandeling. Ik heb Sedtha (directeur van BFT) ingeschakeld en hij gaat zorgen dat familie counseling gaat krijgen. Veel mensen hier lijden aan post-traumatische stress (vanwege oorlog) en zijn alcohol-verslaafd. Huiselijk geweld is dus een groot probleem hier. M'n hart brak echt bij het zien van dit jochie, dus heb eenmaal thuis wel ff een potje zitten janken van frustratie en machteloosheid.
Gelukkig zijn er ook veel goede en grappige verhalen. Ik geef veel les aan Odum, dus af en toe is hij mijn geklets een beetje zat en dan draaien we de rollen om: dan gaat hij mij Khmer leren. Dit levert heel wat hilarische momenten op (vooral de kids die bij BFT wonen liggen helemaal in een deuk als ik weer Khmer les krijg). Of zoals woensdag, toen we gingen lunchen in 1 van de villages. Ik kreeg echt Khmer eten met stokjes voorgeschoteld en de hele familie ging om me heen staan om te kijken hoe ik dat naar binnen ging werken. Ze hadden nog nooit een blanke gezien die Khmer eten lust (ze dachten dat alle blanken altijd alleen maar brood eten).
Ik heb het gevoel alsof ik hier al maanden zit in plaats van 2 weken. Heb het enorm naar mn zin. Het werken is zwaar en soms heel erg ingewikkeld (had ik maar rontgen-ogen en een medische encyclopedie met alle antwoorden), maar het geeft me tegelijk ook erg veel energie.
Aan de hitte en de Khmer-keuken begin ik inmiddels al aardig te wennen. Met de andere volunteers heb ik het ook prima naar mn zin. Best lekker om aan het einde van een zware dag ff van me af te kunnen kletsen.
Hopelijk gaat in Nederland ook alles goed, zijn jullie nog niet bevroren/ingesneeuwd etc etc ;-) Heerlijk om al jullie reacties te lezen (hier en/of op facebook) Trust me: doet me erg goed!!
Ik moet snel een eind aan dit verhaal breien, het is alweer veel te lang ;-)
Lihay (bye bye)
Veel liefs en tot volgende week!