Home sweet home...?

Het is woensdagnacht. Voor het eerst in 2 maanden word ik wakker van koude voeten. Ik bedenk me dat het nu inderdaad toch echt het koude seizoen aan het worden is in Cambodia en dat ik de ventilator ’s nachts misschien zelfs wel helemaal uit kan zetten. 2 seconden later besef ik me dat ik het geluid van de ventilator niet hoor…ach, de stroom zal wel uitgevallen zijn… Ik draai me om en dan dringt tot me door dat ik helemaal niet in Siem Reap ben maar in mijn eigen bed, in mijn eigen huis, in “mijn stadsie utreg”…
Inmiddels klaar- wakker dringen de beelden van ondervoede kinderen, onbegaanbare wegen en massale health checks zich aan me op.
Ik zweef ergens tussen 2 werelden. Ik ben niet meer in Siem Reap, maar zeker ook nog niet ‘thuis in Nederland’. Het contrast tussen deze 2 werelden is groot en overweldigend.
Een week geleden was mijn laatste werkdag bij BFT. Sedtha en Odom hadden besloten om die dag voor mij geen werkzaamheden in te plannen en mij alle ruimte te geven om afscheid te nemen. Dus ‘s middags in de jeep naar mijn favoriete dorp: Araksvay. De villagers waren in de 1e weken erg wantrouwend en terughoudend. Maar na verloop van tijd veranderde dit. En toen ik vrijdag aankwam, was het hele dorp uitgelopen om afscheid te nemen. De kids hingen als aapjes om me heen en de moeders bleven mijn hand vasthouden. Toen het dan toch echt tijd werd om terug te gaan naar de stad, kwam de chief naar me toegelopen. Hij heeft al die weken nooit een woord tegen mij gezegd, maar nu kwam hij voor me staan en zei: kom asjeblieft snel terug en blijf dan langer…
Vechtend tegen mijn tranen (Cambodianen huilen niet en weten zich dus geen raad als ze iemand zien huilen), snel m’n zonnebril opgezet en in de jeep gesprongen. Nog 1x langs het fantastisch mooie Angkor Wat lake gereden, op naar de bakkerij om taart te halen. Het afscheid van de BFT- kids (de kinderen die bij BFT wonen omdat ze wees zijn, of omdat hun ouders te arm zijn om voor ze te zorgen) liep uit in een hilarisch taart- gevecht. Helaas geen foto’s van, want we waren allemaal te druk met taart in elkaars gezicht te gooien ;-)
Maandag dan toch echt uit Siem Reap vertrokken. En via Bangkok uiteindelijk dinsdag avond op Schiphol aangekomen.
Gelukkig hoef ik pas volgende week weer te werken en heb ik dus voldoende tijd om familie en vrienden weer te zien, m’n tas uit te pakken, een nieuwe wasmachine te kopen (die was vlak voor m’n vertrek kapot gegaan), wennen aan het temperatuur verschil (verschilletje van 30 graden), wennen aan het cultuur verschil…
De verhalen die ik jullie kan vertellen zijn veel en soms lastig onder woorden te brengen. Het zijn verhalen over onrecht en armoede. Verhalen over stoere avonturen en lachen tot je bijna in je broek plast. Verhalen over wonderen die echt gebeuren (als je ze wilt zien). Verhalen waar je hart van breekt en verhalen waar je hart warm van wordt.
Verdrietig vanwege het afscheid, dankbaar voor al het werk wat ik heb kunnen doen en de bijzondere mensen die ik heb ontmoet, blij dat ik omringd word door lieve familie en vrienden, zweef ik voorlopig nog even tussen 2 werelden.
Veel liefs, Eviet