nieuw berichtje

Lieve allemaal,
Na 4 weken werken en wonen in Siem Reap, lijkt het wel alsof ik hier al maanden zit.
Zaken waar ik me in het begin nog over kon verbazen, zijn nu al "normaal"
Ook al is het werken elke dag anders, ik begin zowaar toch een beetje in een soort ritme/gewenning te komen.
Het allerleukste is toch wel dat de mensen in "the villages" me herkennen en soms lijkt het zelfs al een beetje dat ze me beginnen te vertrouwen. En vooral dat laatste vind ik zo bijzonder om te merken! Dat is dan ook zeker 1 van de redenen waarom ik langer hier blijf.
2 weken geleden was ik op huisbezoek bij een vrouw die zich had gebrand aan de uitlaat van een moto. Een vreselijk nare brandwond, ging bijna van mn stokje toen ze het me liet zien. Zo goed en zo kwaad als het kon heb ik het schoongemaakt en verbonden. Vervolgens hele duidelijke (dacht ik) instructies gegeven voor verzorging en de belofte dat we afgelopen week terug zouden komen. Maandag werd Odom gebeld, dat de wond was gaan bloeden en dat de dame in kwestie er dus maar een flinke lading zand op had gesmeerd...... Dus met knikkende knieën ging ik de volgende dag bij haar langs. Ik had 2 grote flessen water meegenomen om zeker te zijn dat ik het goed schoon kon maken. Dat viel nog niet mee. En zonder fentanyl in de buurt vond ik het erg zwaar om die vrouw zoveel pijn te moeten doen. Uiteindelijk was al het zand eruit en zag ik tot mn grote opluchting dat de wond er toch zelfs een klein beetje beter uit begon te zien. Vervolgens bleek ook nog dat de familie honing in huis had. Heb een flinke lading honing op de wond gesmeerd en goed verbonden. En op het moment dat ik weer achter op de moto klom, riep de dame naar me dat ze toch best wel blij en opgelucht was (ondanks dat ze bijna was flauwgevallen van de pijn). Je wilt niet weten hoe gelukkig ik me toen voelde!!
Komende week staat er een nieuwe uitdaging op het programma:
we gaan met een groot deel van de BFT staf 3 dagen achter elkaar naar de outback. Een grootschalige inventarisatie van de ondervoeding bij kinderen van 0-5jaar. En degenen die te zwaar ondervoed zijn, nemen we dan vrijdag mee naar de stad om ze op te laten nemen in het Angkor Children Hospital.
Omdat de reis naar de outback vreselijk zwaar is, blijven we dus 2 nachten daar bivakeren....in the middle of nowhere....geen bed, geen electriciteit, geen douche...Het voelt een beetje dubbel: aan de ene kant ben ik er best zenuwachtig van, aan de andere kant is het fantastisch dat we nu tenminste de tijd hebben om echt bij iedereen thuis langs te gaan en de gezondheids-toestand in kaart te brengen.
Ik ben super-blij dat ik nog steeds in Siem Reap zit (en dus niet nu in Laos, zoals eerst het plan was) en denk er maar niet teveel over na dat ik al over 2 weken hier vertrek. Elke dag leer ik weer nieuwe dingen. En ja, ook elke dag breekt mn hart ongeveer 10x bij het zien van de armoede, de straatkinderen, de ondervoeding etc. Maar ook elke dag lig ik wel minstens 20x helemaal dubbel van het lachen met de BFT staf, de villagers, de meiden in het guesthouse.
Ja, het is soms vreselijk frustrerend om gezondheids-problemen te zien die in Nederland zo ontzettend makkelijk te behandelen zijn, maar die hier niet te behandelen zijn (omdat er geen kliniek in de buurt is, of geen geld, of beide). Maar de kleine successen die we dan wel behalen....daar word ik zo gelukkig van.
Kortom, het gaat goed hier. Ik voel me dankbaar voor het werk dat ik hier mag doen en de mensen die ik hier om me heen heb (zowel bij BFT als de groep meiden in het guesthouse).
Heel veel liefs en veel warmte vanuit Cambodia :-)